دشنام به معناي اين است كه
ديگري را با گفتارها و سخنان ناسزا و ناروا و زشت مورد خطاب قرار دهند و مخاطب تحت تأثير آن، واكنش انفعالي نشان دهد.
دشنام در اصطلاح و كاربردهاي عمومي شامل عيب جويي و گفتن عيب ديگران نيز مي شود.
...
هرگونه گفتار و سخن و يا رفتاري كه موجب تحقير کسی شود، عاملي مهم در ايجاد فروپاشي شخصيتي است.
...
از نظر قرآن هرگونه ناسزاگويي و بيان نام هاي زشت و القاب ناروا و زننده از سوي گوينده آن،
خروج از مرز اعتدال كلامي است
و شخص را در گروه ظالمان و ستمگران قرار مي دهد.
(حجرات آيه 11)
...
تصويري كه قرآن ارايه مي دهد اين است كه
شخص دشنام گو در قيامت داراي بيني اي چون خرطوم فيل مي شود
كه روي زمين به خواري و خست كشيده و بيني اش به خاك ماليده مي شود.
(قلم آيه 13و16)
...
در تحليل قرآني،
دشنام گويي و فحش و ناسزا، نوعي اتراف (رفاه زدگي) است
و كساني كه تجري مي كنند و به خود جرأت جسارت و دشنام را مي دهند
انسان هاي مترف شمرده مي شوند
(مؤمنون آيه 64 تا 76)
...
از عواملی كه مي توان براي ناسزاگويي ها جست، جهل و ناداني، کفر و نفاق است
(انعام آيه 108)
...
قرآن بيان مي كند كه
برخي از دشنام ها ريشه درجهالت شخص گوينده دارد.
براي پرهيز و دور ماندن از دشنام بهتر آن است كه
نسبت به افرادي از اين دست به گونه اي رفتار شود كه
زمينه اي براي عيب جويي و دشنام گويي نيابند.
يكي از راه ها آن است كه رفتارها و گفتارهاي آنها را به نقد نگذاريد
و به اصطلاح معروف با آن دهن به دهن نشويد.
...
قرآن نمونه اي از اين افراد را كافران و بت پرستان معرفي مي كند كه
بر اين باور بودند كه بتان از جايگاه برتر و بالايي برخوردارند.
ايشان در برابر نقد، واكنش هاي تندي از خود نشان مي دادند.
هرگاه مومنان به عيب جويي بتان مي پرداختند و اشكالات و ناتواني هاي را گوشزد مي كردند آنان از روي جهل به خدا دشنام و ناسزا مي دادند.
از اين رو خداوند مي گويد به عيب جويي بتان نپردازيد تا آنان از روي جهل به حريم قدس الهي تجاوز نكنند و دشنام ندهند.
(انعام آيه 108)
...
اگر دشنام دهنده اين دشنام ها و ناسزاگويي ها را برپايه بينش و نگرش خاصي بيان كند
و در حقيقت نه به عنوان عادت و يا تفريح و سرگرمي بلكه به سبب بينش و نگرش خاصي كه دارد اقدام به دشنام نمايد،
در رديف پست تري قرار مي گيرد
...
و اگر اين گونه رفتار و گفتار برخاسته از بينش عنادي با اسلام و دين و پيامبران و امامان معصوم باشد كفر دانسته مي شود
و شخص به عنوان كافر مي بايست مجازات شود؛
زيرا اين گونه رفتار و دشنام ها تنها به هدف تهديد شخص و شخصيت نيست بلكه براي طعن در دين است.
(نساء آيه 46)
...
منبع
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر